Το ταξίδι
Μπορείς να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις; Είναι η σκέψη σου αποδεσμευμένη από ό,τι έχεις μάθει; Μπορείς να προχωρήσεις πέρα από τη ζώνη άνεσης; Εκείνη δηλαδή που σου έχουν δημιουργήσει για τη δική τους (αν-)ασφάλεια. Ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που έπρεπε να απαντήσω. Σε εκείνες τις στιγμές της πρωτόγνωρης για μένα κατάστασης του επαγγελματικού επαναπροσανατολισμού. Ύστερα από δύο δεκαετίες στην Πολεμική Αεροπορία.
Μια νέα πραγματικότητα με είχε καλωσορίσει, δίχως μία απάντηση. Αντίθετα, μόνο εκπλήξεις! Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν συνεχόμενες. Εντωμεταξύ μπροστά μου είχα πλέον έναν καινούριο κόσμο. Μια νέα “γνωριμία” που καθρέφτιζε πάνω μου όλες τις ανασφάλειές του, τα αδιέξοδα και τις αδυναμίες του.
Επίσης, η όποια προσέγγιση είχε πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά, της αδιακρισίας και του ψευδοενδιαφέροντος. Μια ξένη θα ‘λεγα και καταχρηστική οικειότητα. Άλλωστε, είναι ο συνήθης τρόπος που χρησιμοποιούν όλοι εκείνοι που δεν αντιμετωπίζουν ποτέ τον εαυτό τους. Διότι, είναι οι απέλπιδες προσπάθειές τους για ιδεολογική επιστέγαση της ύπαρξής τους μέσα από τις ζωές άλλων.
Τώρα ίσως έχεις την απορία, πως είναι δυνατόν μια απόφαση που αφορά την επαγγελματική κατεύθυνση να είναι αιτία για ευρύτερες μεταβολές, σε επίπεδο κοινωνικών και προσωπικών σχέσεων. Κι όμως είναι δυνατόν, στην πραγματικότητα της ελληνικής μικροαστικής νοοτροπίας. Με τα αναπτυγμένα σύνδρομα της κοινωνικής επιβεβαίωσης, τα υποβόσκοντα αισθήματα κατωτερότητας και την κουλτούρα της μετριότητας.
Αναστοχασμός…
Αρχικά, αναζητούσα τις απαντήσεις σε παράγοντες πέρα από εμένα. Με την προσδοκία η λύση να έρθει από έναν “από μηχανής θεό”. Ωστόσο, η πραγματικότητα κάθε φορά λειτουργούσε ως υπενθύμιση να στρέψω αλλού την προσοχή μου. Σε εμένα θα έβρισκα τις απαντήσεις!
Καθημερινός διαλογισμός. Αναστοχασμός και καταγραφή των σκέψεων, με οδήγησαν βήμα προς βήμα στην αναγνώριση των συναισθημάτων μου. Ώστε, να προχωρήσω στην κατανόηση των δυνατοτήτων μου και στην ενεργοποίηση της βιωματικής μάθησης.
Η κάθε απάντηση και το κάθε επίπεδο ανακάλυψης, αποκάλυπτε ένα επόμενο επίπεδο. Ακολούθως, η κάθε ερώτηση και ο αναστοχασμός γεννούσε μια άλλη βαθύτερη ερώτηση. Συνήθως παρομοιάζω τη διαδικασία με το ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού. Υπάρχουν πολλές στρώσεις και η κάθε μια κρύβει την έντασή της και μας προκαλεί δάκρυα. Όλο και περισσότερα όσο πλησιάζουμε στον πυρήνα του.
Η ειλικρινή διερεύνηση παράλληλα με την ενεργοποίηση του αυτοελέγχου με ενδυνάμωνε. Ως αποτέλεσμα, η αίολη κίνηση των πραγμάτων σταδιακά αποκτούσε ροή και συγκεκριμένη κατεύθυνση. Εκείνη που επιθυμούσα!
Αξίες και Αρχές!
Στις στιγμές αδυναμίας και αποθάρρυνσης επέστρεφα στις βάσεις που με καθορίζουν. Ειδικότερα, στα ιδανικά, στις αξίες αλλά και στη στάση ζωής που τηρώ. Με άλλα λόγια ήταν και είναι τα σημεία ελέγχου των ενεργειών μου. Είναι η προσωπική πυξίδα που με οδηγεί στην αναζήτηση των απαντήσεων!
“Τα “μοτίβα” σκέψης είναι η νοοτροπία που απέκτησες από τις επιδράσεις και τις επιρροές που είχες. Σε διαμορφώνουν υποσυνείδητα και σε αποπροσανατολίζουν.”
— Ηλίας Καλύβας